Η πολιορκία του Ηρακλείου από τους Τούρκους το 1826 έφτασε στο αποκορύφωμά της. Η πόλη, εξαντλημένη από την πολιορκία και με λιγοστά τρόφιμα, βρέθηκε σε αδιέξοδο. Το ηθικό των κατοίκων ήταν σε χαμηλό σημείο, και ο φόβος για μια σφαγή από τους Οθωμανούς μεγάλωνε. Σε αυτό το κλίμα απελπισίας, έλαβε χώρα ένα γεγονός που σημάδεψε την ιστορία του Ηρακλείου και ενίσχυσε το ηθικό των πολιορκημένων: το θαύμα του Αγίου Μηνά, πολιούχου της πόλης.
Το Πάσχα του 1826 και το Θαύμα του Αγίου Μηνά – Η Νύχτα του Θανάτου:
Το Μεγάλο Σάββατο, 17 Απριλίου 1826, οι Τούρκοι, αποφασισμένοι να λήξουν την πολιορκία, ετοίμαζαν μια αιματηρή επίθεση εναντίον των αμάχων χριστιανών που είχαν συγκεντρωθεί στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά για την Ακολουθία της Αναστάσεως.
Η Εμφάνιση του Ιππέα:
Ξαφνικά, σύμφωνα με την παράδοση, ένας ιππέας με λευκά ρούχα εμφανίστηκε μπροστά από τους Τούρκους στρατιώτες, φωνάζοντας δυνατά και προειδοποιώντας τους για τις συνέπειες των πράξεών τους. Ο ιππέας, που ταυτίστηκε με τον Άγιο Μηνά, τρόμαξε τους Τούρκους, οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή.
Χάρη στην επέμβαση του Αγίου Μηνά, οι χριστιανοί του Ηρακλείου γλίτωσαν από τη σφαγή. Η πίστη τους ενδυναμώθηκε, και το ηθικό τους ανέβηκε. Το θαύμα έδωσε ελπίδα στους πολιορκημένους και ενίσχυσε την αντίστασή τους, οδηγώντας τελικά στην απελευθέρωση της πόλης.
Έως σήμερα, το θαύμα του Αγίου Μηνά τιμάται κάθε χρόνο στο Ηράκλειο. Την Τρίτη της Διακαινησίμου τελείται μνημόσυνο για τα θύματα της πολιορκίας και πανηγυρική λιτανεία της εικόνας του Αγίου Μηνά.
Θαύμα του Αγίου Μηνά: Σύμβολο πίστης, ελπίδας και εθνικής αντοχής
Το θαύμα του Αγίου Μηνά αποτελεί σύμβολο πίστης, ελπίδας και εθνικής αντοχής. Υπενθυμίζει τη δύναμη του πνεύματος και την προστασία που προσφέρει η πίστη σε δύσκολες στιγμές. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε την πίστη των χριστιανών του Ηρακλείου στον Άγιο Μηνά και τον καθιέρωσε ως σύμβολο της πόλης και της Κρήτης.
Πέρα από τη θρησκευτική του σημασία, το θαύμα του Αγίου Μηνά αποτελεί και ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός. Η επέμβαση του Αγίου, όπως την αφηγείται η παράδοση, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας του Ηρακλείου και στην πορεία του αγώνα για την απελευθέρωση της Κρήτης.
Οι αναφορές του Νίκου Καζαντζάκη
«Ένας Άγιος που δεν έμενε μόνο στο εικόνισμά του, κατέβαινε κάθε νύχτα»
Το θαύμα του Πάσχα του 1826 και η ξακουστή φήμη του Αγίου Μηνά ως προστάτη της πόλης του Ηρακλείου αποτυπώθηκε ανάγλυφα και στο σπουδαίο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, την “Αναφορά στον Γκρέκο”, γράφει:
«Στα παλιά εκείνα ηρωικά χρόνια, το Μεγάλο Κάστρο δεν ήταν ένα μπουλούκι σπίτια, μαγαζιά και στενοσόκακα, στρυμωγμένα σ’ ένα ακρογιάλι της Κρήτης, μπροστά από ένα ακατάπαυστα αγριεμένο πέλαγο κι οι ψυχές που το κατοικούσαν δεν ήταν ακέφαλο ή πολυκέφαλο ρέμπελο τσούρμο από άντρες και γυναικόπαιδα που σπατάλευαν όλο τους τον αγώνα στις καθημερινές έγνοιες του ψωμιού, του παιδιού, της γυναίκας.
Άγραφτη, αυστηρή τάξη τους κυβερνούσε, κανένας δε σήκωνε αντάρτικο κεφάλι στον σκληρό απάνω του νόμο. Κάποιος πάνω από το κεφάλι του έδινε προσταγές. Ολάκερη η πολιτεία ήταν ένα φρούριο, η κάθε ψυχή ήταν κι αυτή ένα φρούριο αιώνια πολιορκούμενο κι είχε καπετάνιο ένα Άγιο, τον Άγιο Μηνά, τον προστάτη του Μεγάλου Κάστρου…».
Το περιστατικό που αναφέρει στον “Καπετάν Μιχάλη” μοιάζει με την ιστορία του θαύματος του 1826: Γράφει ο σπουδαίος συγγραφέας στον “Καπετάν Μιχάλη”:
«Αλάκερη η πολιτεία ήταν ένα φρούριο, η κάθε ψυχή ήταν κι αυτή ένα φρούριο αιώνια πολιορκούμενο κι είχε καπετάνιο ένα Άγιο, τον “Άγιο Μηνά, τον προστάτη του Μεγάλου Κάστρου…”, ένας Άγιος που δεν έμενε μόνο στο εικόνισμά του, κατέβαινε κάθε νύχτα, “…έβγαινε περιπολία. Σφαλνούσε τις πόρτες, όσες είχαν ξεχάσει οι χριστιανοί ανοιχτές, σφύριζε στους νυχτοπαρωρίτες να γυρίσουν πια στα σπίτια τους, στέκουνταν απόξω από τις πόρτες κι αφουκράζονταν ευχαριστημένος όταν άκουγε τραγούδι…
…Κι όταν οι Τούρκοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους κι ετοιμάζουνταν να ριχτούν στους χριστιανούς, πετιόταν ο Αϊ Μηνάς πάλι από το κόνισμά του να διαφεντέψει τους Καστρινούς…
…Δεν ήταν μονάχα Άγιος ο Αϊ Μηνάς, ήταν ο καπετάνιος τους, καπετάν Μηνά τον έλεγαν και του πήγαιναν κρυφά τ’ άρματά τους να τα βλογήσει…”.
Έτσι, όταν το Πάσχα στις 18 τ’ Απρίλη του 1826 οι Τούρκοι αποφάσισαν να σφάξουν τους Καστρινούς που είχαν μαζευτεί στην εκκλησία του, για να γιορτάσουν την Ανάσταση, ήταν απόλυτα φυσικό να γίνει το θαύμα».
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα
«Ιησούς από τη Ναζαρέτ»: Το σκηνοθετικό κόλπο του Φράνκο Τζεφιρέλι που λίγοι παρατήρησαν
Το Πάσχα συμβαίνουν θαύματα: Το Άγιο φως, οι αιωρούμενες κανδήλες και οι θεραπείες
