Αυτή είναι μια ιστορία που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τη θυμάμαι με συγκίνηση.
Αληθινή ιστορία: Η κρίση είχε χτυπήσει και τη δική μας πόρτα
Μερικά χρόνια πίσω, γιορτές, ζούσα τότε με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, (ο πατέρας μου είχε αποχωρήσει από το σχήμα), άνεργη και μετά από μία δουλειά που μου είχε αφήσει αρκετά απλήρωτα. Η οικονομική κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη. Η ημιαπασχόληση του αδερφού μου και το επίδομα της μαμάς μου ίσα που έφταναν να πληρώνουμε τους ήδη μειωμένους λογαριασμούς, μιας και όλα γινόντουσαν με μέτρο. Τίποτε δεν θύμιζε την άλλοτε καλοστεκούμενη οικογένεια που ήμασταν.
Η κρίση μας είχε χτυπήσει την πόρτα κι εμείς, όπως και τόσες οικογένειες, την είχαμε δεχτεί και το πρόβλημα του τι θα φάμε Χριστουγεννιάτικα δεν είχε λυθεί.
Ένα πρωί σηκώθηκα και ήθελα τόσο να πιώ έναν καφέ διαβάζοντας την εφημερίδα μου (συνήθεια από παλιά) σε μια στολισμένη καφετέρια.
Εκεί ήταν που θυμήθηκα το υπόλοιπο σε έναν ξεχασμένο τραπεζικό λογαριασμό που είχα χρόνια να κινήσω. Θυμόμουν πως ήταν περίπου 10€. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε διαγραφεί, ή αν η τράπεζα είχε τραβήξει το υπόλοιπο για έξοδα, αλλά άξιζε να δοκιμάσω την τύχη μου. Αν ήμουν τυχερή θα έφταναν και για καφέ και για εφημερίδα!
Ντύθηκα και ξεκίνησα για την τράπεζα.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως θα ζητούσα να κάνω ανάληψη ένα τόσο μικρό ποσό στο ταμείο, μιας και ούτε κάρτα είχα. Όταν έφτασα το είχα ήδη βρει – θα ζητούσα να κλείσει, οπότε και θα μου επέστρεφαν το υπόλοιπο. Έτσι και έκανα. Κατά τη διαδικασία με ρώτησε η υπάλληλος αν είχα χρήματα στο λογαριασμό και αδιάφορα της απάντησα: «Κάτι ψιλά, 5-10€ ίσως».
«Είστε σίγουρη; Το υπόλοιπο που βλέπω είναι μεγαλύτερο».
«Δηλαδή;».
«311 €».
Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου!
Μετά από αρκετό ψάξιμο βρήκαμε πως κάποιος, κατά λάθος, είχε κάνει κατάθεση στον λογαριασμό μου πριν από δύο χρόνια περίπου. Μάταια προσπαθήσαμε να βρούμε τον καταθέτη για να του τα επιστρέψω, έστω και καθυστερημένα.
Αληθινή ιστορία: «Κλαίγαμε σαν μωρά παιδιά»
Έτσι επέστρεψα σπίτι με 310 €. Εξήγησα στη μαμά μου το απίθανο που μου είχε συμβεί και κλαίγαμε σαν μωρά παιδιά. Της έδωσα τα 300€ για το σπίτι και κράτησα τα 10€ όπως ήταν το αρχικό σχέδιο για τον καφέ και την εφημερίδα.
Εκείνες τις απελπισμένες γιορτές φάγαμε γιορτινό φαΐ και πήραμε και μια φιάλη υγραερίου παραπάνω. Κανένα μήνα μετά βρήκα δουλειά και ορθοπόδησαν κάπως τα πράγματα.
Το λογαριασμό δεν τον έκλεισα ποτέ και έκτοτε τον χρησιμοποιώ για μισθοδοσία και, δόξα τω θεώ, υπάρχει, πλέον, καλή κίνηση.
Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία κάποτε να αποκαταστήσω εκείνο το λάθος που τελικά, όμως, μου έσωσε το σπίτι και την πίστη μου στα θαύματα
Από singleparent.gr
Το παρακάτω αναρτήθηκε ανώνυμα στην ομάδα Untold Stories
