O Τάσος Κωστής αγαπημένος ηθοποιός που μας έχει προσφέρει άπειρες όμορφες στιγμές στην μικρή οθόνη και όχι μόνο, έχει αναφερθεί και στο παρελθόν για την μάχη τόσο του ιδίου αλλά και της συζύγου του με τον καρκίνο και οι λεπτομέρειες κάθε φορά συγκλονίζουν.
Τάσος Κωστής: Συγκλονίζει για τη μάχη τους με τον καρκίνο
Αυτή τη φορά ο Τάσος Κωστής έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και μίλησε στην μάχη τους με την αρρώστια και το πως το αντιμετωπίζουν.
«Το έχουμε ακόμη στο σπίτι και το αντιμετωπίζουμε με υπομονή και αισιοδοξία. Από τη στιγμή που σου δίνει το δικαίωμα ο καρκίνος να παλέψεις, παρότι έχει πολλές δυσκολίες, κλάμα, κούραση και πόνο, δεν σηκώνεις τα χέρια ψηλά και φεύγεις. Κι εγώ δεν λέω ότι έχω νικήσει, λέω ότι είμαστε ισοπαλία. Με αφήνει λίγο ήσυχο, δεν πάει πουθενά κι είμαστε μια χαρά», είπε χαρακτηριστικά.
Όσο για τη σύζυγό του, που βιώνει κι εκείνη τις ίδιες δυσκολίες, ανέφερε: «Μαζί το ζήσαμε και τα δύο από διαφορετικές πλευρές. Όταν κάνεις χειρουργείο, κάνεις έναν ύπνο και ξυπνάς μια χαρά, δεν πονάς. Ο άλλος όμως που μένει έξω και περιμένει 6-8 ώρες, πεθαίνει από την αγωνία. Έχουμε περάσει και οι δύο κι από τις δύο πλευρές. Ο ένας λοιπόν, έχει μάθει από τον άλλο».
Ο ηθοποιός μίλησε επίσης, για τη στιγμή που πληροφορήθηκε ότι έχει καρκίνο.
«Όταν πρωτομαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, γιατί δεν ξέρεις τίποτα. Σε άνθρωπο που ήταν πολύ κοντά μου, όταν το ανακάλυψε, ο γιατρός του έδωσε τρεις μέρες περιθώριο για να ζήσει, αν δεν χειρουργηθεί. Τον χειρούργησε και τελικά, έζησε έξι μήνες. Όταν όμως, ο καρκίνος σου δίνει το δικαίωμα, πρέπει να παλεύεις. Έχει πόνο βέβαια, πέφτεις πολλές φορές κάτω, αλλά πρέπει να σηκώνεσαι», σημείωσε.
Τέλος, δήλωσε: «Ήμουν καταβεβλημένος. Έπαιζα με 32 αιματοκρίτη και δεν μπορούσα να ανέβω δυο σκαλοπατάκια στο θέατρο. Είχα όμως, την στήριξη της Κάτιας Δανδουλάκη που παίζαμε μαζί και με περίμενε, μετά τα δυο μεγάλα χειρουργεία και έκανα πρόβες με τα σωληνάκια. Έλεγα “ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου”. Δεν θα κάτσω να κλαίω δίπλα στα σωληνάκια μου. Έλεγα πως θα πεθάνω αισιοδοξώντας».
