Ο Ανδρέας Αλικανιώτης ταξίδευε με το μοιραίο τρένο, έσπασε το τζάμι μετά τη σύγκρουση στα Τέμπη και έσωσε επιβάτες από το φλεγόμενο βαγόνι.
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης βγήκε σχεδόν αλώβητος από το δεύτερο βαγόνι και βοήθησε συνεπιβάτες του
Ο Ανδρέας ανέφερε μεταξύ άλλων για την τραγική εμπειρία του στα Τέμπη: «Δεν θέλω να με αποκαλείτε ήρωα. Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ. Δεν θεωρούμαι ήρωας, είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας θνητός που έτυχε να έχω μια καλύτερη ψυχολογία, μια ψυχραιμία εκείνη την ώρα και κατάφερα εκείνη την ώρα επειδή μπορούσα, επειδή δεν είχα κάποιο σημαντικό τραύμα, να βοηθήσω κόσμο. Και αν είμαι ήρωας, τουλάχιστον δεν είμαι μόνος μου. Υπήρχαν και άλλα άτομα, απλά έτυχε το δικό μου όνομα να ακουστεί περισσότερο».
Ο 20χρονος φοιτητής Ανδρέας Αλικανιώτης φιλοξενήθηκε σήμερα στην εκπομπή «Καλημέρα» του ΣΚΑΪ και μίλησε στον Γιώργο Αυτιά για την εμπειρία που έζησε, πως κατάφερε να βγει ζωντανός από το μοιραίο τρένο στα Τέμπη και να σώσει ανθρώπινες ζωές, καταφέρνοντας να απεγκλωβίσει συνεπιβάτες τους από το δεύτερο βαγόνι.
«Έκανα αυτό που ένιωθα να κάνω ως άνθρωπος» είπε ο νεαρός άνδρας και περιέγραψε τη στιγμή της σύγκρουσης, λέγοντας ότι λίγο πριν συνομιλούσε με φίλους τους, για να τον παραλάβει κάποιος από τον σταθμό, επειδή είχε καθυστέρηση το τρένο. «Εκείνη την ώρα έγινε η σύγκρουση. Την ώρα της έκρηξης βρέθηκα στον αέρα μαζί με τρεις συμφοιτητές μου, όλοι βρισκόμασταν στο δεύτερο βαγόνι».
Περιέγραψε πως παντού υπήρχε σκοτάδι, έβλεπε φωτιά και σπινθήρες, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική λόγω των αναθυμιάσεων από τα καμμένα υλικά. Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του κατάφεραν να πηδήξουν από τα παράθυρα της πάνω πλευράς. Όπως είπε, ο ίδιος και όσοι μπορούσαν βοηθούσαν κόσμο να βγει από το βαγόνι. Όσοι ήταν σε θέση πηδούσαν από ύψος 3-4 μέτρων.
Ανδρέας Αλικανιώτης: «είχα την ψυχραιμία να βοηθήσω κόσμο και δεν ήμουν μόνος μου σε αυτό»
Στη συνέχεια περιέγραψε βιβλικές σκηνές: «Ο κόσμος έφευγε μακριά από τη φωτιά, μιλούσε στα κινητά, άλλοι ήταν σωριασμένοι στο χωράφι, άλλοι πάλευαν με τον πόνο και την αγωνία αν θα καταφέρουν να ζήσουν. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τρία πράγμα. Αναρωτιώμουν αν είναι αλήθεια αυτό που συνέβη, ότι θα φύγω και δεν θα προλάβω να χαιρετήσω τους δικούς μου ανθρώπους και τουλάχιστον να φύγω ακαριαία, να μην καώ ζωντανός».
Στη συνέχεια, αφού συνειδητοποίησε ότι είναι καλά, «είχα την ψυχραιμία να βοηθήσω κόσμο να βγει και δεν ήμουν μόνος μου σε αυτό. Όλοι όσοι μπορούσαμε βοηθήσαμε».
Είπε ακόμη ότι έκανε 25 λεπτά να βγει από το βαγόνι και μετά τηλεφώνησε στην μητέρα του. «Δεν νοείται να μην υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, να μην υπάρχουν μέτρα ασφαλείας, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές» είπε και κατέληξε:«Δεν θα ξανάπαιρνα το τρένο, όχι επειδή φοβάμαι, αλλά επειδή δεν θα ήθελα να ξαναδώσω τα χρήματά μου σε τέτοιους ανθρώπους».
