Όταν έφτασα στο πατρικό σπίτι της Άριελ Κωνσταντινίδη στο Παλαιό Φάληρο, μου άνοιξε η οικιακή βοηθός, μια ευγενική γυναίκα που μου μίλησε στα αγγλικά. Δεν ήξερα τι να περιμένω.
Μπαίνοντας, αντίκρισα ένα μεγάλο, φωτεινό σαλόνι με υπέροχη θέα στη θάλασσα· ένα άδειο σαλόνι, εκτός από ένα γλυκύτατο μωράκι (κορούλα της Άριελ) σε ένα ριλάξ, γαλήνιο, βυθισμένο στον δικό του κόσμο.
Όπως έμαθα αργότερα, το σπίτι ήταν ήσυχο, γιατί τα δύο δίδυμα αγόρια της οικογένειας ήταν με τον μπαμπά τους.
Η Άριελ βρισκόταν στον επάνω όροφο, απασχολημένη με έναν ηλεκτρολόγο, κι έτσι περίμενα σιωπηλός, παρατηρώντας τη θάλασσα και το παιδί.
Η οικιακή βοηθός μου έφερε νερό και, λίγο αργότερα, εμφανίστηκε η Άριελ. Ευγενική, άμεση, με κάζουαλ ντύσιμο, με ρώτησε αν θα ήθελα κάτι να με κεράσει: «έχω μπύρα χωρίς αλκοόλ», είπε με ένα χαμόγελο.
Δέχτηκα, γιατί είχε ζέστη και γιατί, κάπως, αυτό έσπασε τον πάγο. Όταν της είπα, σχεδόν απολογητικά, «συγγνώμη που δεν μιλάω, απλώς ντρέπομαι», απάντησε ήρεμα: «Δεν πειράζει, καλά κάνεις».
Πλησίασε το μωρό της, του μίλησε γλυκά· εκείνο ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο αγάπης.
Μόλις έφυγε ο τεχνικός, κάθισε απέναντί μου. Από την πρώτη στιγμή, ήταν προσιτή και ειλικρινής. Μου ζήτησε να της μιλάω στον ενικό. Είχε μια ήρεμη αξιοπρέπεια. Tην ένιωθες, δεν την επέβαλλε.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε με τους δεσμούς και τις ρίζες.
«Οι οικογενειακές σχέσεις επηρεάζουν όλες τις επόμενες ανθρώπινες σχέσεις μας», είπε. «Είναι το πρώτο βίωμα. Το πώς σε έχουν μεγαλώσει έχει σημασία, αφού αργότερα κάνεις ανάλογες επιλογές, συναισθηματικές και επαγγελματικές».
Η ίδια μεγάλωσε χωρίς αίσθηση ασφάλειας.
«Δεν ένιωθα ασφάλεια ως παιδί. Ήθελα να ανήκω κάπου. Ένιωθα ορφανό. Θυμάμαι να κάθομαι σ’ αυτό το δωμάτιο ως παιδί, να κοιτάω τη θάλασσα και να κλαίω. Μέσα από το θέατρο είδα ότι υπάρχει το ομαδικό, ότι κάπου ανήκω. Ήταν μεγάλη χαρά, μια διέξοδος από τη στεναχώρια του σπιτιού».
Το σπίτι της παιδικής της ηλικίας, το ίδιο σπίτι δηλαδή που βρισκόμαστε, δεν ήταν ασφαλές.
«Μου πήρε καιρό να καταλάβω γιατί κλαίω. Ένιωθα ότι με είχαν εγκαταλείψει. Η μητέρα μου πάλι, για κάθε τι, ήθελε αντάλλαγμα: “Αν θες να κάνεις τη μαμά χαρούμενη, μην κλαις, μην κάνεις φασαρία”. Θυμάμαι, πριν τα τέσσερά μου χρόνια, να ζω σε ένα λυπημένο, καταθλιπτικό σπίτι».
Μιλά χωρίς θυμό, αλλά με καθαρή συνείδηση του παρελθόντος της.
«Η μητέρα μου ήθελε αντάλλαγμα, ήθελε να αποδείξω την αγάπη μου. “Δώσε μου τρία φιλάκια, μου έδωσες μόνο ένα” μου έλεγε…»
Και προσθέτει. «Από τη στιγμή που γινόμαστε ενήλικες, είναι δική μας ευθύνη τι θα κάνουμε με τη ζωή μας. Όσο πιο ώριμοι συναισθηματικά είμαστε, τόσο πιο σωστές επιλογές συντρόφου θα κάνουμε και η οικογένειά μας θα χτιστεί σε γερές βάσεις».
Η κουβέντα γυρίζει στις σχέσεις, στη γονεϊκότητα και στην ισορροπία των ρόλων.
«Ο πατέρας μου δεν υπήρχε, με την έννοια ότι δεν αντιστεκόταν ποτέ στο θέλημα της μητέρας μου για κυριαρχία. Κι αυτό υπήρξε καθοριστικό. Ο πατέρας ισορροπεί τη σχέση των παιδιών με τη μαμά. Ο ρόλος του είναι σημαντικός· αυτός συστήνει την κοινωνία στο παιδί. Οι ρόλοι στο ζευγάρι είναι ιερά αρχέτυπα αφού τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα έχουν συγκεκριμένη θέση. Όλα λειτουργούν ομαλά όταν υπάρχει ισορροπία».
«Η γυναίκα γεννά παιδιά, γεννά ιδέες· ο άντρας δημιουργεί το ασφαλές περιβάλλον. Είναι προνόμιο να προσφέρεις ως πατέρας, γιατί σου δίνει χαρά. Όταν προσφέρεις, σου επιστρέφεται πολλαπλάσια».
Η Άριελ κάνει ψυχοθεραπεία από το 2007. «Οι αποτυχίες είναι τεράστιο μάθημα. Αυτό είναι το δώρο της αποτυχίας και της στεναχώριας, βρίσκουμε τρόπο να προχωράμε μπροστά».
Σταματά για λίγο και συνεχίζει.
«Ίσως η μεγαλύτερή μου αποτυχία ήταν το διαζύγιο. Είχα ενοχές για τα παιδιά. Ήταν όμως για το καλό τους. Πήρα πάνω μου το βάρος της ματαίωσης. Χρειάζεται γενναιότητα να κόψεις τον γόρδιο δεσμό. Αν έχεις παιδιά και το θες, μπορείς να μετακινήσεις βουνά. Κοίταξε τι θαύμα προέκυψε! Τα παιδιά».
Αναγνωρίζει ότι και οι δύο έφταιξαν στον γάμο της. «Μπορεί να είναι 70-30 οι ευθύνες. Όταν γνωριστήκαμε με τον πρώην σύζυγό μου, είχαμε στόχο να κάνουμε οικογένεια. Έμεινα έγκυος, αλλά μετά τη γέννηση υπήρξε αποξένωση. Για ένα διάστημα λειτούργησα ως γυναίκα που λέει “θα το φτιάξω, θα αλλάξει”. Όταν όμως επικρατεί σιωπή, έστω και χωρίς συγκρούσεις, αυτό είναι προβληματικό».
Η φωνή της μαλακώνει όταν μιλά για τα παιδιά της: «Θα έκανα τα πάντα για τα παιδιά μου. Θα σκίσω τις σάρκες μου για εκείνα. Μετά έρχομαι εγώ. Μπορεί να αγαπώ την αβεβαιότητα, την αδρεναλίνη, αλλά τα παιδιά χρειάζονται ασφάλεια».
Αργότερα η κουβέντα πηγαίνει στις ταμπέλες – κυριολεκτικά.
«Όπου και να πάω τον τελευταίο καιρό, λένε “ήρθε η μανούλα”. Παλιά έλεγαν “η Αριελίτσα” ή κάτι αντίστοιχο. Νομίζω πως με λένε έτσι επειδή έγινε ντόρος με την εγκυμοσύνη μου. Δεν το επιδίωξα, δεν με αφορούσε. Όταν έγινε viral ότι έμεινα έγκυος στα 53 μου, ήμουν πέντε μηνών και σε δύσκολη φάση της εγκυμοσύνης».
Δεν δείχνει να την απασχολεί η δημοσιότητα. «Δεν με αγγίζουν τα αρνητικά σχόλια. Για μένα η δημοσιότητα είναι εφήμερη. Δεν με ενδιαφέρει η υστεροφημία. Αν συνεχίζω και μιλάω για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα, είναι γιατί ελπίζω να εμπνεύσω άλλους ανθρώπους ότι οι ηλικίες δεν έχουν σημασία. Διεκδικήστε τα όνειρά σας. Αν θέλω κάτι να θυμούνται από μένα, είναι ότι ήταν χαρά μου να μεγαλώνω παιδιά. Να θυμούνται δηλαδή τη γενναιότητα που απαιτεί η ανατροφή τους».
Λίγο μετά, πηγαίνουμε στο παλιό παιδικό της δωμάτιο, τώρα χώρος παιχνιδιού των παιδιών. Μου δείχνει το κουκλάκι της, τον Γούπι, ένα φθαρμένο λούτρινο με τεράστια συναισθηματική αξία. Εκεί τη φωτογραφίζω, γονατισμένη στο χαλί.
Μετά από κάποιες λήψεις, μου λέει απλά «γεια σου», υπονοώντας πως η συνέντευξη είχε λάβει τέλος. Ίσως από αμηχανία, από εκεί και έπειτα, άρχισα να της μιλάω στον πληθυντικό.
Φεύγοντας, σκέφτομαι πως δεν ήταν μια συνηθισμένη συνέντευξη. Ήταν μια στιγμή ειλικρίνειας. Μια γυναίκα που ξέρει ποια είναι, που έχει περάσει από πολλά στάδια αυτογνωσίας και φαίνεται πως πλέον έχει κερδίσει τη γαλήνη της. Και εκεί, με τη θάλασσα να φαίνεται από το μπαλκόνι, κατάλαβα πως, για την Άριελ Κωνσταντινίδη, πράγματι, οι αποτυχίες είναι το μεγαλύτερό της μάθημα.
Κείμενο, φωτογραφίες: Χρήστος Χατζής
