Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες λαϊκούς ερμηνευτές, τα τραγούδια του θα ακούγονται για πολλά χρόνια ενώ όλοι λησμονούνε την χαρακτηριστική χροιά της φωνής του και τα ιστορικά ζεϊμπέικικα που έχει χαρίσει στην ελληνική μουσική σκηνή. Η μουσική του παρότρυνση έγινε από τον τεράστιο Γρηγόρη Μπιθικώτση και σε μικρή ηλικία γνώρισε και δούλεψε δίπλα στον δάσκαλο και δεύτερο πατέρα του όπως ανέφερε τον Ζαμπέτα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ένα από τα πλέον πετυχημένα του τραγούδια είναι το Ρόζα, τραγούδι το οποίο χόρευε με συναίσθημα και πάθος. Ποια είναι όμως η ιστορία του ιστορικού αυτού τραγουδιού;
Ήταν ένα τραγούδι που άφησε εποχή. Το 1996 κυκλοφόρησε από τη Minos EMI στο δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα». Το 1976, ο ποιητής Άλκης Αλκαίος είχε στείλει το ποίημά του «Η Ρόζα», στον Θάνο Μικρούτσικο για να το μελοποιήσει.
Το αποτέλεσμα της ηχογράφησης δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό κι έτσι η «Ρόζα» έμεινε για πολύ καιρό στα συρτάρια. Μέχρι το 1996, όταν και συναντήθηκαν οι Μητροπάνος και Μικρούτσικος, οι οποίοι συμπλήρωσαν ο ένας τον άλλο και έβγαλαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Πλέον, όλη η Ελλάδα τραγουδούσε τη «Ρόζα».
«Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1996. Η “Ρόζα” μας παίδεψε πολύ στο στούντιο. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τον τρόπο που θα έπαιζαν τα τύμπανα. Ήμασταν έξι ώρες και προσπαθούσαμε να βρούμε κάτι που θα με ικανοποιούσε. Ντράμερ ήταν ο σπουδαίος μουσικός Νίκος Καπηλίδης. Δεν ήθελα τα τυπικά χτυπήματα του ζεϊμπέκικου. Κάποια στιγμή ζητάω από τον Καπηλίδη να βγάλει το πουκάμισό του! “Σοβαρολογείτε;” με ρωτάει. “Απολύτως” του απαντάω. Βγάζει το πουκάμισο και ζητάω αν υπάρχει στο στούντιο καμιά προβιά για να φορέσει! Προβιά βέβαια δεν βρήκαμε, αλλά λέω στον Καπηλίδη να σκεφτεί ότι είναι ένας Βίκινγκ και να παίξει το κομμάτι όπως θα έπαιζε το ζεϊμπέκικο ένας Βίκινγκ. Τα κατάφερε απόλυτα».
«Δε θέλησε ποτέ, μα ποτέ, όσες φορές και αν τον ρώτησα να μου πει, αλλά προσωπικά είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι ναι, είναι! Κάποιο πολύ κοντινό του πρόσωπο μου είχε πει ότι κάποτε υπήρχε στην ζωή του μία Ρόζα αλλά για εμένα αναμφίβολα το τραγούδι έχει γραφτεί για την Λούξεμπουργκ. Το αποδεικνύει νομίζω και ο συγκλονιστικός στίχος “πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία / πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή” ο οποίος συνοψίζει την συγκυρία καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στην ελληνική γλώσσα».