Η Πέννυ Μπαλτατζή ξεκίνησε να δουλεύει στα 17 της σε ένα πιάνο-μπαρ, κάνοντας φοιτητικό πρόγραμμα 6-9 μ.μ. Έκτοτε δούλεψε στα πάντα:
«Από πιάνο-ρεστοράν μέχρι σε μαγαζιά με λαϊκό πρόγραμμα, λέγοντας, κυρίως, παλιά λαϊκά, ακόμα και σε πανηγύρια».
Πέννυ Μπαλτατζή: Συγκλονίζει για τη μητέρα της
Η Πέννυ Μπαλτατζή είναι μία από τις πιο αγαπητές τραγουδίστριες της Ελλάδας, και όχι άδικα, μιας και αγαπήθηκε από το κοινό από την αρχή της καριέρας της.
Η αγαπημένη τραγουδίστρια έχει αναφερθεί αρκετές φορές στα δύσκολα παιδικά της χρόνια και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε μητέρα της.
Βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον την μεσημβρίαν» και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην ψυχική ασθένεια της μητέρας της και στο πώς τη βίωσε ως παιδί και ως ενήλικη.
«Αυτά μπορούσαν οι γονείς μου, μέχρι εκεί. Ο μπαμπάς μου ισορροπούσε λίγο την ψυχική ασθένεια της μαμάς μου. Εγώ δεν το αντιλαμβανόμουν, νόμιζα ότι όλες οι μαμάδες είναι έτσι» ανέφερε η Πέννυ Μπαλτατζή χωρίς να μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή της.
Πέννυ Μπαλτατζή: “Κάνω 7 χρόνια ψυχοθεραπεία”
«Κάνω 7 χρόνια ψυχοθεραπεία. Τώρα πια, έχοντας γίνει μαμά, μπορώ να την καταλάβω στο κομμάτι της μητρότητας. Αυτό που λένε ότι οι μαμάδες γίνονται ψυχολόγοι, γιατροί, δασκάλες των παιδιών τους είναι αλήθεια. Θέλεις να προλάβεις την ανάγκη τού για να νιώθει πληρότητα και ασφάλεια. Ενδεχομένως, όλο της το πρόβλημα, σε συνδυασμό με την ψυχική της ασθένεια, μπήκε στον μεγεθυντικό φακό. Κάποιες φορές, έπαιρνα τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του έλεγα να έρθει σπίτι, γιατί είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση, θυμάμαι που της έλεγε: Κική, η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει, πρόσεχε τι λες στα παιδιά. Είχα βρει έναν δικό μου τρόπο να επιβιώνω συναισθηματικά».
«Ευτυχώς πριν τη χάσω κατάλαβα πράγματα. Τα ‘χω πει αυτά που ήθελα. Κι εκείνη είπε πράγματα σε αναλαμπές της, είχε μαλακώσει τα τελευταία χρόνια. Εγώ ήμουν πολύ καλή μανούλα, μου έλεγε. Και της έλεγα: ναι, μανούλα μου, ήσουν πολύ καλή. Δεν μπορείς να τα ξεχάσεις. Έχω ξεχάσει τις ημέρες που ήμουν σαν τρελή, όταν έχασα τον αδελφό μου. Αυτά που έζησα σαν παιδί δε μπορώ να τα ξεχάσω».
