Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 24 χρόνια, όταν ήταν μόλις 17 ετών και αυτή είναι η ιστορία του «Λέο» που έσωσε τα παιδιά στην Άρτα.
Ο Γκόγκα Λεβιάν, ο άνθρωπος που χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξε στον ποταμό Άραχθο για να σώσει δύο ανήλικα αγόρια, δεν είναι κάποιος που αναζητά τη δημοσιότητα. Δεν ζήτησε τίποτα, ούτε περίμενε κάποιο «μπράβο». Το protothema.gr τον εντόπισε τηλεφωνικά, την ώρα που περίμενε τη σειρά του στα επείγοντα του νοσοκομείου Άρτας. Ήταν τραυματισμένος.
Το πόδι του πονούσε έντονα – είχε χτυπήσει κατά την υπερπροσπάθειά του να ανασύρει τα παιδιά από τον βυθό του ποταμού, μέσα σε νερά βαθιά, θολά, γεμάτα κλαδιά και λάσπη. Μια σκηνή γεμάτη φόβο. Κι όμως, όταν μίλησε στο τηλέφωνο, δεν αναφέρθηκε στον εαυτό του, ούτε στον τραυματισμό του. Το μόνο που νοιαζόταν ήταν εκείνα τα δύο παιδιά. «Τα παιδιά. Μόνο αυτά σκέφτομαι», ήταν τα πρώτα του λόγια.
Ο Γκόγκα, ή «Λέο» όπως τον φωνάζουν όλοι στο Νεοχώρι Άρτας, δεν είναι διασώστης, δεν φοράει στολή. Είναι μετανάστης από το Μπεράτι της Αλβανίας. Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 24 χρόνια, όταν ήταν μόλις 17 ετών. Είχε τελειώσει το γυμνάσιο και άκουγε τότε ότι «στην Ελλάδα είναι καλά». Χωρίς να γνωρίζει τι τον περιμένει, πέρασε τα σύνορα και βρέθηκε στην Αθήνα. Εκεί έκανε όλες τις δουλειές – χωρίς σταθερότητα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί. Πάλεψε. Μόχθησε. Και κάπως έτσι, με την επιμονή και την υπομονή που χαρακτηρίζουν τους αθόρυβους ανθρώπους, δημιούργησε μια ζωή από το μηδέν.
Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει στην Άρτα με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, δέκα και έξι ετών. Η σύζυγός του έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και γνωρίστηκαν μέσω προξενιού – «το μπατζανάκι μου μας έφερε κοντά», λέει με χαμόγελο. Η ζωή τους κυλά ήσυχα. Ένα σπιτικό ταπεινό, καθημερινό, σαν όλα. Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης.
«Ήμουν στο καφενείο. Ήρθε ένα παιδί με μηχανάκι και φώναζε “βοήθεια, πνίγονται δύο παιδιά στον ποταμό!” Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξα. Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σημείο. Μπήκα μέσα από τα καλάμια, έψαξα – δεν έβλεπα τίποτα. Ανέβηκα σε μια βάρκα μαζί με κάποιους άλλους. Βούτηξα μία φορά – τίποτα. Τη δεύτερη φορά πήρα βαθιά ανάσα, βούτηξα πιο βαθιά, περίπου οκτώ μέτρα. Εκεί τον είδα.
Το παιδί ήταν ξαπλωμένο, ακίνητο, με μαυρισμένο πρόσωπο, χέρια και πόδια ανοιχτά. Ήταν σαν να είχε πεθάνει. Το έπιασα, το ανέβασα έξω με το ζόρι. Και τότε άκουσα ότι είχαν εντοπίσει και το δεύτερο. Βούτηξα ξανά, δύο και τρεις φορές. Το βρήκα. Ήταν ανάσκελα στον βυθό. Όταν το ανέβασα, έβγαζε αίμα από τη μύτη και το στόμα. Τρόμαξα», αφηγείται με σφιγμένη φωνή.
Δεν ήξερε τα παιδιά. Δεν είχε καμία υποχρέωση να εμπλακεί. Κανείς δεν τον διόρισε διασώστη. Και όμως, έπεσε στο νερό σαν να επρόκειτο για τα δικά του παιδιά. «Το ένα ήταν στην ηλικία της κόρης μου. Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας. Μόνο σκέφτομαι τα παιδιά», λέει και σταματά. Η φωνή του σπάει.
Το βλέμμα του δεν αναζητά επιβεβαίωση. Δεν ζητά φώτα, ούτε συνεντεύξεις. «Μακάρι να ζήσουν. Να ξυπνήσουν. Να κάνουν τη ζωή τους. Κρίμα είναι. Και τώρα τα δικά μου παιδιά κλαίνε στο σπίτι. Πρέπει να γυρίσω…», μας είπε λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο, ενώ περίμενε ακόμη στη σειρά.
Για όσους έμαθαν την ιστορία του, ο Γκόγκα Λεβιάν είναι ήρωας. Για τον ίδιο, είναι απλώς ένας πατέρας που έτυχε να βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή – και δεν κοίταξε αλλού. Αντί να φοβηθεί, βούτηξε. Αντί να σκεφτεί τον εαυτό του, έδρασε. Και ίσως, μέσα από τη σιωπηλή του γενναιότητα, μας θύμισε τι σημαίνει να είσαι πραγματικά άνθρωπος.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
Το τρόφιμο «γιατρός» για την καρδιά, τη χοληστερίνη, τον διαβήτη, την αντιγήρανση και όχι μόνο
ΕΚΤΑΚΤΟ: Άτομο έπεσε στις ράγες του σταθμού «Σύνταγμα» – Συναγερμός στην Πυροσβεστική
